فردوسی و انگیزه او

فهرست مطالب
چكيده
مقدمه
تاريخچه سيستان
شاهنامه سرايي در زمان فردوسي و قبل از آن
فردوسي و سلطان محمود غزنوي
شاهنامه فردوسي
ویژگی های فردوسی
فردوسی و شاهنامه او در آلمان
طرح یک سوال و پاسخ به آن
بیانیه هفته فردوسی
فردوسی و دوستی اهل بیت(علیهم السلام)
آرامگاه فردوسی
نتیجه
چكيده
شاهنامه تبارنامه ملت كهن ماست كه از دير باز نقل مجلس و محفل ايرانيان بوده است و همواره خصلتهاي ايرانين را همچون دليري، آزادگي، يكتا پرستي، میهن دوستي و ... را گوش زد نموده و اشتياق دفاع از وطن و همچنين فرهنگ ملي را در دلها پرورانيده است.
با خلق حماسه عظيم خود، برخورد و مواجهه دو فرهنگ ايران و اسلام را به بهترين روش ممكن عينيت بخشيد، با تأمل در شاهنامه و فهم پيش زمينه فكري ايرانيان و نوع انديشه و آداب و رسومشان متوجه مي‏شويم كه ايرانيان همچون زميني مستعد و حاصلخيز آمادگي دريافت دانه و بذر آيين الهي جديد را داشته و خود به استقبال اين دين توحيدي رفته‏اند.
چنان كه در سالهاي آغازين ظهور اسلام، در نشر و گسترش و دفاع از احكام و قوانينش به دل و جان مي‏كوشيدند. از اين منظر، اهميت «شاهنامه» فقط در جنبه شاعرانه آن خلاصه نمي‏شود و پيش از آن كه مجموعه‏اي از داستانهاي منظوم باشد، تبارنامه‏اي است كه بيت بيت و حرف حرف آن ريشه در اعماق آرزوها و خواسته‏هاي جمعي ملتي كهن دارد؛ ملتي كه در همه ادوار تاريخي، نيكي و روشنايي را ستوده و با بدي و ظلمت ستيز داشته است.
حال در اين مجال به بررسي شخصيت فردوسي، ابعاد شاهنامه و مسائل پيرامون آن مي پردازيم.
شاهنامه سرايي در زمان فردوسي و قبل از آن
در عهد سامانيان در قرن چهارهم هجري، جمع آوري و تأليف سرگذشت پادشاهان قديم ايران رونق به سزايي يافت. اين کتاب ها که به شاهنامه معروف بودند به نثر نوشته شده بود و پيش از آن که از ميان بروند، منبع و مأخذ برخي از کتاب هاي منثور و منظوم تاريخي در زبان فارسي و عربي قرار گرفت. جامع ترين آنها شاهنامه منثور ابومنصوري نام داشت که به فرمان «ابومنصور محمدبن عبدالرزاق» حاکم طوس، در حدود سال 346ه.ق به دست جمعي از مورخان و نويسندگان جمع آوري و تدوين گرديد. اين کتاب، مأخد مهم فردوسي در نظم شاهنامه است.